Το παραμύθι ταξιδεύει από στόμα σε στόμα και πολλές φορές, σαν ένα «χαλασμένο τηλέφωνο», αλλάζει σύμφωνα με τις ανάγκες, τους στόχους ή και τους φόβους όσων τα αφηγούνται. Έτσι κι εμείς, μεταφέροντάς το από το ένα τμήμα στο άλλο, αλλά και στα παιδιά που έλλειπαν, αλλάξαμε λίγο το «παραμύθι της ελιάς», ίσως επηρεασμένοι κι από την εικόνα του ελαιόδεντρου. Αυτού του αιωνόβιου δέντρου με τον χοντρό, σκασμένο από τα χρόνια κορμό που γέρνει, λες για να σηκώσει τους καημούς όλου του κόσμου…
Το αυθεντικό λαϊκό παραμύθι θέλει ένα φτωχό, καλόκαρδο κορίτσι, την Ελιά, να στεναχωριέται βλέποντας τον κόσμο να υποφέρει. Αποφασίζει να τους βοηθήσει, όπως μπορεί, όμως και πάλι βλέπει παντού δυστυχία. Ένα πουλάκι την λυπάται και μιλάει γι αυτήν σε μια νεράιδα, η οποία την αγγίζει με το μαγικό της ραβδάκι και τη μεταμορφώνει σε ένα μεγάλο καρποφόρο δέντρο, το ελαιόδεντρο. Από τους καρπούς της ελιάς οι άνθρωποι χόρτασαν, ρόδισαν τα μάγουλά τους, ζωήρεψαν κι άρχισαν να χαμογελούν και να ζουν ευτυχισμένοι.
Λίγες ημέρες αργότερα, στο νηπιαγωγείο μας, η Ελιά έγινε μια καλή γριούλα που στεναχωριέται βλέποντας τον κόσμο να υποφέρει. Αποφασίζει να τους βοηθήσει όπως μπορεί, όμως και πάλι βλέπει παντού δυστυχία. Ο Θεός την λυπάται, την ευλογεί και τη μεταμορφώνει σε ένα μεγάλο καρποφόρο δέντρο, το ελαιόδεντρο. Από τους καρπούς της ελιάς οι άνθρωποι χόρτασαν, ρόδισαν τα μάγουλά τους, ζωήρεψαν κι άρχισαν να χαμογελούν και να ζουν ευτυχισμένοι.