Στα πλαίσια του πολιτιστικού προγράμματος με θέμα τα κάστρα, εμπνευστήκαμε από την εικόνα και φτιάξαμε το παρακάτω ποίημα:
Σ’ ένα κάστρο μια φορά
ζούσε δράκος με φτερά
και στον ουρανό ψηλά
όλο πετούσε με χαρά
κι ονειρευόταν φαγητά.
«Τι ωραία που πετώ
και τα σύννεφα κοιτώ,
από τα χωριά περνώ
και τον κόσμο χαιρετώ.
Ωωω! Τι βλέπω εδώ;
Βλέπω ιππότη τρομερό
πάνω στ΄άλογο καβάλα
και κρατάει μια κουτάλα!
Λες να φτιάχνει φασολάδα;
Κι η ασπίδα του μου μοιάζει
κατσαρόλα που κοχλάζει.
Μα και το άλογο μου μοιάζει
σαν γαϊδούρι που γκρινιάζει.
Ας κατέβω να το δω
και να φάω που πεινώ!
Η κοιλιά μου γουργουρίζει
και το φαγητό μυρίζει. »
Κατεβαίνει χαμηλά
και τον ιππότη συναντά.
Φασολάδα πάει να βρει
μα αυτός κρατάει σπαθί.
Τρέχει ο δράκος να γλιτώσει
και στο κάστρο να τρυπώσει.
Μα ο ιππότης του φωνάζει:
«Στάσου δράκε, με σε νοιάζει
τους δράκους εγώ τους αγαπώ
και ποτέ δεν τους κυνηγώ.»